Op 14 juni is het Wereld Bloeddonordag en dit jaar is hij best speciaal voor mij. Wie mij al langer volgt weet dat onze tweede dochter, Philou, veel te vroeg geboren werd (met 29 weken). Wat de meesten niet weten, is dat ik na die bevalling 5 liter bloed verloor. Onlangs deelde ik dit op Instagram, waarop ik door Sanquin gevraagd werd om mee te werken aan een filmpje voor Wereld Bloeddonordag. Ik zei al vrij snel 'ja' en voor ik er erg in had zat kwam er weer van alles naar boven over die periode. Omdat de geboorte van Philou en alles wat er toen is gebeurd zoveel impact heeft op wie ik nu ben en wat ik nu doe (met Okae for Kids), deel ik dit verhaal graag met jullie.
Voordat Philou geboren werd had ik helaas al 2x eerder te maken gehad met veel bloedverlies: 1x na de bevalling van Kae-Lynn (ca. 2 liter bloed) en 1x na een miskraam (bijna 2,5 liter bloed). Op de één of andere manier doet mijn baarmoeder niet wat hij moet doen na een bevalling en dat was dan ook een reden om bij een volgende bevalling een andere procedure te volgen. Het plan was om na de bevalling van Philou maximaal een kwartier te wachten op de placenta (ipv een uur) en dan naar de OK te gaan. Ook als er binnen dat kwartier al veel bloedverlies zou zijn, zou ik direct na de OK gaan. Het plan gaf me vertrouwen dat het bloedverlies dit keer minder heftig zou zijn.
Gebroken vliezen
Maar toen liep alles anders. Op donderdag 17 januari 2019 voelde ik me helemaal niet lekker. ik was op dat moment 28 weken zwanger en de verloskundige gaf aan dat ik even langs kon komen. Ze constateerde o.a. dat ik koorts had. Omdat we dat weekend eigenlijk een weekendje weg zouden gaan, adviseerde ze me om de volgende dag nog even de urine te laten checken bij de huisarts, misschien was het wel blaasontsteking. Toen ik in de auto zat besloot ik de huisarts alvast te bellen en die gaf aan dat ik ook nu gelijk nog even langs kon komen; ik was immers toch in de buurt. De urine leek prima maar omdat ik bij de zwangerschap van Kae wat afwijkende waardes had gehad in mijn bloed, leek het haar wel handig als ik ook nog even zou bloedprikken in het ziekenhuis. De volgende dag zouden dan alle uitslagen bekend zijn en konden we als het goed is met een gerust hart op vakantie.
Ik kon zo vanuit de huisarts door naar de prikpost in Rijnstate en het bloedprikken was zo gepiept. Alleen toen ik op weg naar de uitgang was voelde ik ineens iets 'lopen'. Snel op naar de wc en daar aangekomen dacht ik gelijk: dit is niet goed! Rationeel als je dan nog kunt denken ben ik meteen de trap op gegaan en naar de gynaecologie afdeling gelopen. Daar barstte ik in tranen uit en zei ik dat ik het gevoel had dat mijn vliezen gebroken waren. En toen ging het allemaal snel. Ruben werd gebeld, ik werd getest of het daadwerkelijk gebroken vliezen waren en toen dat inderdaad het geval bleek te zijn kreeg ik weeënremmers en magnesium spuiten en werd ik per ambulance naar het Radboud overgebracht.
De volgende dag bleek helaas dat er sprake was van een infectie en ik toch echt zou moeten gaan bevallen. De spanning en angst die we op dat moment voelden zijn onvoorstelbaar. Een kindje van zo'n 29 weken heeft best goede overlevingskansen, maar het moet niet (ernstig) ziek worden en die kans is natuurlijk groter als er al sprake is van een infectie in de baarmoeder. Uiteindelijk duurde het nog tot zaterdagavond laat voordat Philou geboren werd. Een prachtig meisje dat veel groter en sterker was dan ze hadden geschat, al gelijk een huiltje liet horen en zelf kon ademen! Ze had een goede start, maar mijn placenta liet niet los dus na een kwartier ging Philou in de couveuse naar de NICU en ik naar de OK.
Wéér die placenta..
Ik maakte nog wat grapjes met de verpleegsters en voelde me serieus best goed. Philou was immers 'goed' ter wereld gekomen en dat luchtte enorm erg op. Nu alleen nog even de placenta laten verwijderen, dacht ik. Ik koos dit keer bewust voor een ruggenprik omdat het herstel nu eenmaal sneller is en ik me oké voelde bij wat ze gingen doen. Een assistent hield mij op de hoogte van wat er gebeurde en vertelde op een gegeven moment dat ze de placenta verwijderd hadden. Maar vrijwel meteen daarna hoorde ik dat ik enorm veel bloed aan het verliezen was. Ik werd duizelig en viel flauw.
Toen ik weer bij kwam hing er iemand met zijn hele lichaam bovenop mijn buik om het bloeden te stoppen en begreep ik dat het serieus was. Ik weet nog dat ik gevraagd heb of ik in levensgevaar was en dat het antwoord was "Nee, maar het bloeden moet nu wel écht stoppen". Ik weet ook nog dat ik heb gezegd dat ik bloedgroep 0- heb. Dat stond ongetwijfeld met koeienletters ergens op een scherm maar ik dacht, mij gaan jullie nu niet het verkeerde bloed geven! (als je bloedgroep 0- hebt kan je alleen bloed ontvangen dat ook 0- is. Daarentegen kan jouw bloed wel aan iedereen gegeven worden. Een extra reden voor mij vroeger om bloed te doneren want er zijn niet heel veel mensen met 0- terwijl dit bloed vooral nodig is bij spoedgevallen, wanneer men niet weet welke bloedgroep iemand heeft)
Na de bloedtransfusie herstelde ik gelukkig snel en goed, maar de periode die volgde was wel heel intensief. Vooral ook omdat Philou nog 7 weken in het ziekenhuis lag (eerst in het Radboud, daarna in Rijnstate). Ze kwam uiteindelijk op 9 maart thuis en tegen de zomer hadden we eindelijk een soort ritme gevonden met ons gezinnetje van 4. Voor mij kwam toen de klap pas en besefte ik dat ik hulp nodig had bij het verwerken van wat er op de OK gebeurd was. Ik had veel last van angsten en heb daar EMDR therapie voor gehad dat gelukkig echt heel goed geholpen heeft.
Door bloeddonoren kan ik mijn dromen waar maken!
En wat heeft dit allemaal te maken met Okae for Kids zou je denken? Nou bijna alles eigenlijk! Als je zowel bij jezelf als bij zo'n klein babytje meemaakt dat het leven niet vanzelfsprekend is, ga je écht anders leven. Ik besloot mijn baan op te zeggen en voor ons gezin en Okae for Kids te kiezen. Hoe erg ook wat er allemaal gebeurd is, het heeft me ook ontzettend veel gebracht! Uiteraard ben ik de bloeddonoren ook ontzettend dankbaar. Zonder hen zou ik nu niet mijn dromen waar kunnen maken! Ik ben dan ook trots dat ik een bijdrage heb mogen leveren aan de filmpjes voor Wereld Bloeddonordag en hoop dat jullie ook geïnspireerd zijn geraakt om misschien ook wel bloed te gaan doneren. Geef je al bloed? Laat je horen! Het lijkt misschien vanzelfsprekend wat je doet, maar voor degene die bloed ontvangt is het levensreddend. Bovendien kan je er anderen mee inspireren om ook bloed te gaan doneren.
Voor mij bleek het meewerken aan het filmpje voor Sanquin en het schrijven van deze blog bij te dragen aan het laatste stukje verwerking van die heftige gebeurtenis. Ik ben dankbaar en ontzettend blij met de keuze die ik gemaakt heb om volledig voor Okae for Kids te gaan en hoop jullie nog heel veel te mogen inspireren met leuke, lekkere en vooral gezonde voeding voor kids! Liefs, Ilona
コメント